کد مطلب:28195 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:125
آن بزرگوار، اتّحاد را ضامن بقای حكومت ها، و اختلاف را عامل سقوط دولت ها می داند و از این رو، بسیار بر آن، تأكید می ورزد. بخش هایی از «خطبه قاصعه»، از جمله موارد درس آموز و تنّبه آفرین آموزه های حكومت علوی است. در شناخت ریشه های اختلاف ها و چگونگی دست یافتن به وحدت و همدلی، او خود نیز در این جهت، بیشترین تلاش را می كرد و از حقوق مسلّم خود، چشم می پوشید تا جامعه در آتش اختلاف نسوزد و می فرمود: لَیسَ رَجُلٌ - فَاعلَم - أحرَصَ عَلی جَماعَةِ اُمَّةِ مُحَمَّدٍصلی الله علیه وآله و أُلفَتِها مِنّی.[1]. هیچ كس بر اجتماع (و الفت امّت محمّد، از من حریص تر نیست. امام تا بدان جا بر وحدت كلمه تأكید می ورزید و همدلی و تشنّج زدایی را ضروری می دانست كه دستگاه قضایی خود را موظّف كرده بود كه اگر اجرای حكمی رشته های الفت جامعه را به هم می ریزد، از اجرای آن، چشم بپوشد و از اختلاف انگیزی جلوگیری كند. امام، بارها هشدار داده بود كه اگر مؤمنان، متفرّق شوند و وحدت و تشكّل را از دست بدهند، چیرگی باطل بر آنها قطعی است.
پیشوا، نقطه اتصال جریان هایِ موجود در جامعه است ورهبری، محور تلاش ها، حركت ها و نشاطها. وجود اندیشه ها، گرایش ها و جریان های مختلف در جامعه، امری طبیعی است و تصوّر وحدت در اندیشه ها و آرمان ها، در همه قشرهای جامعه و همه لایه های اجتماع، تصوّری بس نادرست و غیر واقعی است. از این رو، جریان ها، گروه ها و دارندگان اندیشه های مختلف، برای رهانیدن جامعه از تفرقه، باید راه های وحدت آفرینی را بجویند و در ضمن تأكید بر تكثّر اندیشه، همسویی در آرمان های والا را از دست ندهند. رهبری، بزرگ ترین نقش را در این زمینه بازی می كند. علی علیه السلام، بر لزوم اتّحاد و همدلی در جامعه، بسی تأكید كرده است.